Digitale technologieën hebben het potentieel om de acties van vakbondsorganisaties en werknemersvertegenwoordigers te ondersteunen. Digitale toepassingen en sociale netwerken kunnen zorgen voor een betere organisatie van protesten en demonstraties, efficiëntere en meer inclusieve besluitvormingsprocessen en extra manieren om contact te houden en te communiceren met een aantal werknemers. Algoritmen krijgen echter het verwijt dat ze de relatie tussen werknemers en een organisatie verslechteren, doordat ze enerzijds functies op het gebied van human resources overnemen, die van oudsher door managers in levenden lijve werden uitgevoerd, en anderzijds bedrijven in staat stellen om arbeidskrachten van over de hele wereld te betrekken. Digitalisering wordt dan ook geacht een steeds meer organisatorisch en geografisch verspreide beroepsbevolking te creëren, die vrij moeilijk te verzamelen, te organiseren en te vertegenwoordigen is door traditionele vakbonden. Deze laatste kunnen ook ernstig worden ondermijnd in hun onderhandelingsrol door technologische instrumenten die de productieprocessen fragmenteren en de machtscentra verspreiden.